Vroeg in de ochtend belde ze me: ”Freddy, ik ben bevallen van een doodgeboren kindje. Kun je komen?”
Wij, in uitvaartland, hebben er een andere naam aan gegeven: stilgeboren, het klinkt minder hard, maar de uitkomst blijft hetzelfde…
Zoiets te horen blijft een nachtmerrie. Er is blijdschap geweest, yes het is eindelijk gelukt! Want niet bij iedereen gaat het van een leien dakje… De eerste twaalf weken zijn voorbij, de zogenaamde kritieke fase. De echo met twintig weken, alles erop en eraan, met een druk kloppend hartje.
Einde 22ste week wat bloedverlies. Een wat trekkerig gevoel in de liezen, Toch maar even een echo voor de zekerheid, maar het zal wel een blaasontsteking zijn. Niet dus. Het hartje is gestopt met kloppen… Weg roze wolk en die zal ook nooit meer terug komen, al word je nog tien keer opnieuw zwanger…
Naar huis maar weer, waar de bevalling wat later spontaan op gang komt. Naar het ziekenhuis en dan is daar jullie dochter, mooi, teer, alles erop en eraan, maar veel te klein… Ze heeft jullie tot papa en mama gemaakt, alleen had je je dat anders voorgesteld.
Ze wordt liefdevol in een bakje met water gelegd. Het personeel moet jullie in eerste instantie ervan overtuigen om haar mee naar huis te nemen. De belemmering blijkt het verzorgen van ‘dat’ kindje te zijn, hoe moet dat nu met dat water.
Ze gaat mee. Thuis leggen we haar in een groter bakje, verversen het water wat we in die week steeds zullen doen. In het begin scheppen we er met een beker water uit gieten er nieuw water bij, later haalt mama Lise eruit, houdt haar vast wanneer ik de bak leeggooi en papa hem vult. Nog wat verderop in de week houdt papa haar in een omslagdoek in zijn armen.
En gaandeweg in de week dat ze thuis is, groeit het besef, van: dat kleine mensje is een kindje, naar het is ons kindje, naar het is onze Lise. Oudergevoelens groeien: wat is ze mooi, compleet! De angst om haar vast te houden vermindert. Eerst bij mama en wat later bij papa. Ze zien overeenkomsten: Hé, ze lijkt op mij, zelfde vorm hoofd, neusje.
Na een kleine week nemen ze afscheid. Heftig verdriet. Ze hebben afscheid genomen van hún kleine meisje. Ze zal voor altijd hun oudste zijn en leeft door in hun hart.
Dag lieve Lise…🎔
